Pure Fidelity Draco Reference – recenzja kabla zasilającego do systemów audio.

Na źródle Draco zachowuje ten sam pomysł na dźwięk co wcześniej odsłuchiwany Taurus, ale we wszystkich aspektach gra po prostu lepiej, jest zauważalnie cieplejsze, zdecydowanie lepiej oddaje kobiece wokale (zarówno w sensie barwy, wypełnienia ale i lokalizacji oraz rysunku). Góra jest znacznie bardziej szlachetna, ma więcej odcieni i takiej naturalności, zwiewności. Draco zachowuje dalej świetną równowagę tonalną, ale dodaje wspomnianego blasku sopranom. Oczywiście w porównaniu do EG Epiphany X dalej jest tu mniej różnych szczegółów i dźwięku jako całości, ale różnica pomiędzy kablami jest już znacznie mniejsza niż w przypadku Taurusa. Rzekłbym, że Draco oferuje około 80% możliwości Epiphany X, co jest wielkim komplementem. Epiphany jest generalnie jeszcze bardziej nośna, zarówno w zakresie całej aury, wybrzmień, ale też potrafi jeszcze lepiej przekazać emocje zawarte w muzyce.

Na końcówce mocy różnice pomiędzy kablami Pure Fidelity nie są tak jednoznaczne jak podczas odsłuchów na CD, ale dalej Draco ma dokładnie tę samą przewagę rozdzielczości, wypełnienia mikrodetalami, itp. To że Taurus już tak nie odstaje od Draco jak na CD wynika z faktu, że ma założone rodowane wtyczki, które zdecydowanie lepiej niż złoto pasują do dużych prądów. Rod generalnie w większy sposób porządkuje brzmienie i czyni go bardziej zwartym dynamicznym. Jak chodzi o wrażenia z odsłuchów na końcówce to w przypadku Taurusa zwraca uwagę wysoki poziom neutralności, dobra dynamika i szybkość. To czego dalej brakuje to większa otwartość, różnicowanie planów oraz odległości pomiędzy instrumentami. Taurus przybliża scenę w kierunku słuchacza i wyraźnie ogranicza ilość informacji dochodzących z tylnych planów. Ma dość lekki i szybki, kontrolowany bas, ale niekoniecznie schodzący w najniższe rejestry.

Z kolei Draco daje po prostu więcej dźwięku rozumianego jako całość, na który składa się większa ilość informacji leżących w całym zakresie pasma. Scena jest budowana zarówno wgłąb, na boki jak i wprzód, całościowo na pewno nie jest tak przybliżana do słuchacza jak na Taurusie. Bas schodzi niżej, może nie ma tej kontroli i szybkości co na Taurusie (złote puszki) ale ma więcej rozciągnięcia, wypełnienia. Więcej informacji na średnicy i wysokich tonów w zestawieniu ze złotymi puszkami może powodować wrażenie pewnego piaszczenia i nadmiaru szumów, cóż, taki jest właśnie urok złota. Natomiast słychać wyraźnie, że znów sprawdza się większy przekrój zastosowanych kabelków. Draco znacznie lepiej pokazuje wokale, oprócz rysunku który dawał Taurus dodaje im nasycenia, wypełnienia oraz większą ilość mikrosubtelności, w postaci oddechów, itp. Budowa nastroju, klimatu, przekazanie emocji znów jest domeną Draco.

Podsumowując, jest to bardzo dobra i uniwersalna sieciówka, oferowana za bardzo rozsądną cenę, która sprawdzi się w większości systemów, zarówno na źródle jak i wzmacniaczu.

PLUSY:

+ duży poziom neutralności
+ brak zafarbowań i własnego charakteru
+ dobrze uchwycona równowaga tonalna, brak rozjaśnienia
+ brak agresji
+ spokój i zrównoważenie
+ spory poziom subtelności jak na tę cenę
+ muzykalność, dobry przekaz emocji

MINUSY:

– ograniczone w stosunku do najdroższych kabli poczucie trójwymiarowości sceny
– niereferencyjna makrodynamika

System testowy:

ARC Reference, Harpia Louis, kable Kimber KS, zasilanie Acoustic Zen Absolute, Electraglide Epiphany X, X.3, Ultra Khan Mk I

Kable użyte w porównaniu:

Electraglide Epiphany X, X.3 na CD
Electraglide Ultra Khan Mk I na końcówce mocy